.
Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2016
Σάββατο 10 Σεπτεμβρίου 2016
Ήσυχα λόγια της βροχής, μπορεί και να θυμίσουν
το μοσκοβόλημα της γης...
της γης που βρέχεται κι απορροφά κ’ υπομένει και πρααίνεται
και λουλουδίζει μια μέρα αναπάντεχα –
μια μυρωδιά καρτερίας, απαλή και μεγάλη
που διαστέλλει τα μάτια μας μες στ’ όνειρο σαν να τα κλείνει...
(Γ. Ρίτσος,
το μοσκοβόλημα της γης...
της γης που βρέχεται κι απορροφά κ’ υπομένει και πρααίνεται
και λουλουδίζει μια μέρα αναπάντεχα –
μια μυρωδιά καρτερίας, απαλή και μεγάλη
που διαστέλλει τα μάτια μας μες στ’ όνειρο σαν να τα κλείνει...
(Γ. Ρίτσος,
κρεμμύδια
Υλικά
- Κιμάς μοσχαρίσιος 700 γρ
- Ψωμί ψίχα 2-3 φέτες
- Πατάτα 1 τεμ τριμμένη
- Σκόρδο 2 σκελίδες ψιλοκομμένες
- Αυγό 1 τεμ
- Ελαιόλαδο 1/2 κούπα τσαγιού
- Κρεμμύδια ξερά 6-7 τεμ
- Λευκό κρασί 1 ποτήρι του κρασιού ή ροζέ
- Αλάτι- πιπέρι -πάπρικα
- Δυόσμος ξερός ή φρέσκος 1 κουταλάκι του γλυκού ή 2 κλωνάρια
- Μαϊντανός 1/2 ματσάκι ψιλοκομμένος για πασπάλισμα
- Κεφαλογραβιέρα προαιρετικά για πασπάλισμα
- Νερό 1/2 ποτήρι νερού χλιαρό
Οδηγίες
Μουλιάζουμε το ψωμί , το στραγγίζουμε, το βάζουμε σε μπολ μαζί με τον κιμά. Στο μπλέντερ ψιλοκόβουμε ένα κρεμμύδι, τα σκόρδα και την πατάτα και τα προσθέτουμε στον κιμά. Αλατίζουμε, βάζουμε πιπέρι και πάπρικα, τον δυόσμο, το αυγό και 4 κουταλιές της σούπας από το ελαιόλαδο . Ζυμώνουμε όλα τα υλικά μαζί να ανακατευτούν καλά , σκεπάζουμε και βάζουμε το μείγμα στο ψυγείο. Κόβουμε σε ροδέλες τα υπόλοιπα κρεμμύδια Βάζουμε το υπόλοιπο ελαιόλαδο σε ρηχή κατσαρόλα να κάψει, προσθέτουμε τα κρεμμύδια, τα σοτάρουμε, προσθέτουμε αλάτι,πιπέρι,πάπρικα, συνεχίζουμε το σοτάρισμα,σβήνουμε με το κρασί και προσθέτουμε το νερό. Βγάζουμε από την φωτιά, τα βάζουμε σε ταψί ή πυρίμαχο σκεύος, πλάθουμε τον κιμά σε μέτρια κεφτεδάκια, τα τοποθετούμε επάνω στα κρεμμύδια που απλώσαμε στο ταψί και ψήνουμε σε προθερμασμένο φούρνο στους 180 βαθμούς για περίπου 40-45 λεπτά. Αν χρειαστεί προσθέτουμε λίγο νερό ακόμη. Βγάζουμε από τον φούρνο, πασπαλίζουμε με τον ψιλοκομμένο μαϊντανό ή και με τριμμένη κεφαλογραβιέρα (προαιρετικά) κι είναι έτοιμα να τα σερβίρουμε.
Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2016
Σάββατο 3 Σεπτεμβρίου 2016
agriomeli...: Γηρασκω παιδιουτοτροπως
agriomeli...: Γηρασκω παιδιουτοτροπως: Αφου δεν παμε που δεν παμε μπροστα ... το πισω που ειμαστε γιατι δεν μας γυριζει στην παιδικη μας "αρετη"? ...
-Αυτό το Σαββατοκύριακο, θα πας να μείνεις με τη γιαγιά στο αμπέλι;
Το κοριτσάκι πάντα ήθελε να πηγαίνει να μείνει με τη γιαγιά. Το αμπέλι, βέβαια, δεν ήταν ακριβώς αυτό που έλεγε το όνομά του. Μόνο λίγα κλήματα είχαν μείνει από τότε που η οικογένεια το καλλιεργούσε, πατούσε σταφύλια, έκανε μούστο και κρασί. Πολλά χρόνια είχαν περάσει από εκείνους τους καλοκαιρινούς μήνες που κοιμόντουσαν στο πρόχειρο καλύβι για να ξυπνήσουν νωρίς το πρωί για τον τρύγο. Πολλά περισσότερα από τότε που ήρθαν πρόσφυγες και το ελληνικό κράτος τούς έδωσε ένα κομμάτι γης στη Νέα Ερυθραία για να κερδίσουν τη ζωή.
Αλλά για τη μικρή το αμπέλι ήταν το σπίτι της συνονόματης γιαγιάς, που χτίστηκε με πολύ κόπο από τα παιδιά της όταν ο παππούς αρρώστησε. Κι εκεί υπήρχαν όλα -χώρος άπλετος για παιχνίδι, λίγα κλήματα, λουλούδια, πολλά λουλούδια, αμυγδαλιές, τζιτζιφιές και συκιές, αρνοσυκιές για γλυκό του κουταλιού και βασιλικές, που έκαναν τα καλύτερα σύκα του κόσμου. Υπήρχαν ακόμη πάπιες που κολυμπούσαν στο ρέμα μετά τη βροχή, κότες για φρέσκα αβγά, ένας σκύλος και μια κατσικούλα. Το πατητήρι ήταν πια στέρνα αδειανή, άχρηστο για τον τρύγο, αλλά τα εγγόνια έπαιζαν εκεί κρυφτό.
Τα μεσημέρια που ο ύπνος δεν ερχόταν, η γιαγιά κρατούσε πάντα ένα βιβλίο για την εγγονή: «Μην κοιμηθείς, αλλά αν θέλεις μπορείς να διαβάσεις». Γιατί αγαπούσε τα γράμματα και πάντα κάτι διάβαζε: μια εφημερίδα κάθε μέρα, ένα βιβλίο…
Το απόγευμα, που ο ήλιος έπεφτε από τη δύση και στη βεράντα στα ανατολικά ερχόταν η σκιά, με ένα λάστιχο έβρεχε το τσιμέντο να δροσίσει, έβγαζε έξω τις πολυθρόνες και έστρωνε το εμαγιέ τραπεζάκι. Γλυκός καφές για κείνη, μουστοκούλουρα, κρύα βυσσινάδα και σύκα για την εγγονή. Επιανε και το βελονάκι κι έπλεκε –κουρτινάκια για τα παράθυρα, σεμέδες και κουβέρτες για τις εγγονές. Εκείνα τα καλοκαιρινά απογεύματα έρχονταν κι οι φιλενάδες της για τον απογευματινό καφέ. Αλλες με κέντημα, άλλες χωρίς. Επιαναν την ψιλή κουβέντα -για το νοικοκυριό, για τα παιδιά και τα εγγόνια, για τα «πολιτικά». Και κάπως έτσι η κουβέντα ταξίδευε πίσω, στα παλιά, στη δικτατορία, στον εμφύλιο και τις εξορίες, στην Καταστροφή και στα «άγια χώματα». Ολες είχαν έρθει παιδάκια ή βρέφη από τα Βουρλά, τη Σμύρνη, το Λυθρί και τα Αλάτσατα. Ο διωγμός έμοιαζε με εφιάλτη. Η μνήμη όμως ήταν ζωντανή. Κάτι οι παιδικές αναμνήσεις, κάτι οι διηγήσεις των δικών τους γονιών, η Μικρασία ζούσε μέσα τους: Ο χαμός αγαπημένων προσώπων, το σκόρπισμα των οικογενειών ανά την Ελλάδα, αλλά και τα όμορφα χρόνια στην άλλη πατρίδα, αυτήν που τους γέννησε αλλά δεν τους κράτησε. Τα δύσκολα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα και ο αγώνας για την επιβίωση. Η προκατάληψη και τα εχθρικά βλέμματα των συμπατριωτών εδώ, που δεν τους δέχτηκαν ως δικούς –«τουρκόσπορους» τους είπαν στην αρχή. Ο αγώνας για να κερδίσουν τη δική τους γωνιά.
«Εμείς στη Σμύρνη τσι λίρες τσι βόσκαμε», τους έλεγαν οι χαμένοι από χρόνια γονείς τους όταν θυμούνταν την καλή ζωή εκεί. Τα αμπέλια που παρήγαν καλό κρασί, το εμπόριο των ξερών σύκων και της σταφίδας, τη Σκάλα στα Βουρλά και την Αγία Φωτεινή στη Σμύρνη. Τη μεγάλη βόλτα στην παραλία της Σμύρνης και τον Τσεσμέ. Τα γλυκά και τα φαγητά. Τα τραγούδια και τις μουσικές, τα οικογενειακά γλέντια, όπου όταν δεν υπήρχε μουσικός στην παρέα, έδιναν τον ρυθμό με τα κουτάλια και το ταψί. Και πού και πού έφευγε κι ένα δάκρυ… Ετσι οι μνήμες αυτές πέρασαν από γενιά σε γενιά. Αυτές οι μνήμες πια τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα εκείνων των προσφύγων δεν τα πληγώνουν. Τις κρατάνε όμως ζωντανές, κι ας μην υπάρχουν τα σπίτια στα κτήματα, ούτε τα αμπέλια. Αυτό που έχει μείνει είναι πιο ισχυρό από την ύλη.
Είναι το μάθημα ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε. Κάθε φορά που συναντούμε εκπατρισμένους, πρόσφυγες ή μετανάστες, στην άκρη του μυαλού μας ξυπνά -ή πρέπει να ξυπνά- ένα κομμάτι από αυτήν τη βαθιά μνήμη. Κι η σκέψη ότι κάπου άφησαν κι εκείνοι τα δικά τους «άγια χώματα». Κανείς δεν επιλέγει να ξεριζωθεί· η φτώχεια, οι πόλεμοι και οι εμφύλιες συγκρούσεις για κάθε λόγο –κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, θρησκευτικό ή εθνικιστικό– σπρώχνουν τους ανθρώπους στη φυγή. Η Ελλάδα υπήρξε και είναι σταυροδρόμι. Πάντα δεχόταν κύματα λαών στα εδάφη της –φυγάδων και κατακτητών. Κι εμείς καμαρώνουμε για ό,τι έδωσε στην ανθρωπότητα. Ομως, αν ο πολιτισμός μας είναι σημαντικός, τούτο οφείλεται και στο πέρασμα των λαών και των πολιτισμών τους. Στο αντάμωμα και στο σμίξιμο
Το κοριτσάκι πάντα ήθελε να πηγαίνει να μείνει με τη γιαγιά. Το αμπέλι, βέβαια, δεν ήταν ακριβώς αυτό που έλεγε το όνομά του. Μόνο λίγα κλήματα είχαν μείνει από τότε που η οικογένεια το καλλιεργούσε, πατούσε σταφύλια, έκανε μούστο και κρασί. Πολλά χρόνια είχαν περάσει από εκείνους τους καλοκαιρινούς μήνες που κοιμόντουσαν στο πρόχειρο καλύβι για να ξυπνήσουν νωρίς το πρωί για τον τρύγο. Πολλά περισσότερα από τότε που ήρθαν πρόσφυγες και το ελληνικό κράτος τούς έδωσε ένα κομμάτι γης στη Νέα Ερυθραία για να κερδίσουν τη ζωή.
Αλλά για τη μικρή το αμπέλι ήταν το σπίτι της συνονόματης γιαγιάς, που χτίστηκε με πολύ κόπο από τα παιδιά της όταν ο παππούς αρρώστησε. Κι εκεί υπήρχαν όλα -χώρος άπλετος για παιχνίδι, λίγα κλήματα, λουλούδια, πολλά λουλούδια, αμυγδαλιές, τζιτζιφιές και συκιές, αρνοσυκιές για γλυκό του κουταλιού και βασιλικές, που έκαναν τα καλύτερα σύκα του κόσμου. Υπήρχαν ακόμη πάπιες που κολυμπούσαν στο ρέμα μετά τη βροχή, κότες για φρέσκα αβγά, ένας σκύλος και μια κατσικούλα. Το πατητήρι ήταν πια στέρνα αδειανή, άχρηστο για τον τρύγο, αλλά τα εγγόνια έπαιζαν εκεί κρυφτό.
Τα μεσημέρια που ο ύπνος δεν ερχόταν, η γιαγιά κρατούσε πάντα ένα βιβλίο για την εγγονή: «Μην κοιμηθείς, αλλά αν θέλεις μπορείς να διαβάσεις». Γιατί αγαπούσε τα γράμματα και πάντα κάτι διάβαζε: μια εφημερίδα κάθε μέρα, ένα βιβλίο…
Το απόγευμα, που ο ήλιος έπεφτε από τη δύση και στη βεράντα στα ανατολικά ερχόταν η σκιά, με ένα λάστιχο έβρεχε το τσιμέντο να δροσίσει, έβγαζε έξω τις πολυθρόνες και έστρωνε το εμαγιέ τραπεζάκι. Γλυκός καφές για κείνη, μουστοκούλουρα, κρύα βυσσινάδα και σύκα για την εγγονή. Επιανε και το βελονάκι κι έπλεκε –κουρτινάκια για τα παράθυρα, σεμέδες και κουβέρτες για τις εγγονές. Εκείνα τα καλοκαιρινά απογεύματα έρχονταν κι οι φιλενάδες της για τον απογευματινό καφέ. Αλλες με κέντημα, άλλες χωρίς. Επιαναν την ψιλή κουβέντα -για το νοικοκυριό, για τα παιδιά και τα εγγόνια, για τα «πολιτικά». Και κάπως έτσι η κουβέντα ταξίδευε πίσω, στα παλιά, στη δικτατορία, στον εμφύλιο και τις εξορίες, στην Καταστροφή και στα «άγια χώματα». Ολες είχαν έρθει παιδάκια ή βρέφη από τα Βουρλά, τη Σμύρνη, το Λυθρί και τα Αλάτσατα. Ο διωγμός έμοιαζε με εφιάλτη. Η μνήμη όμως ήταν ζωντανή. Κάτι οι παιδικές αναμνήσεις, κάτι οι διηγήσεις των δικών τους γονιών, η Μικρασία ζούσε μέσα τους: Ο χαμός αγαπημένων προσώπων, το σκόρπισμα των οικογενειών ανά την Ελλάδα, αλλά και τα όμορφα χρόνια στην άλλη πατρίδα, αυτήν που τους γέννησε αλλά δεν τους κράτησε. Τα δύσκολα πρώτα χρόνια στην Ελλάδα και ο αγώνας για την επιβίωση. Η προκατάληψη και τα εχθρικά βλέμματα των συμπατριωτών εδώ, που δεν τους δέχτηκαν ως δικούς –«τουρκόσπορους» τους είπαν στην αρχή. Ο αγώνας για να κερδίσουν τη δική τους γωνιά.
«Εμείς στη Σμύρνη τσι λίρες τσι βόσκαμε», τους έλεγαν οι χαμένοι από χρόνια γονείς τους όταν θυμούνταν την καλή ζωή εκεί. Τα αμπέλια που παρήγαν καλό κρασί, το εμπόριο των ξερών σύκων και της σταφίδας, τη Σκάλα στα Βουρλά και την Αγία Φωτεινή στη Σμύρνη. Τη μεγάλη βόλτα στην παραλία της Σμύρνης και τον Τσεσμέ. Τα γλυκά και τα φαγητά. Τα τραγούδια και τις μουσικές, τα οικογενειακά γλέντια, όπου όταν δεν υπήρχε μουσικός στην παρέα, έδιναν τον ρυθμό με τα κουτάλια και το ταψί. Και πού και πού έφευγε κι ένα δάκρυ… Ετσι οι μνήμες αυτές πέρασαν από γενιά σε γενιά. Αυτές οι μνήμες πια τα παιδιά, τα εγγόνια και τα δισέγγονα εκείνων των προσφύγων δεν τα πληγώνουν. Τις κρατάνε όμως ζωντανές, κι ας μην υπάρχουν τα σπίτια στα κτήματα, ούτε τα αμπέλια. Αυτό που έχει μείνει είναι πιο ισχυρό από την ύλη.
Είναι το μάθημα ότι δεν πρέπει να ξεχνάμε. Κάθε φορά που συναντούμε εκπατρισμένους, πρόσφυγες ή μετανάστες, στην άκρη του μυαλού μας ξυπνά -ή πρέπει να ξυπνά- ένα κομμάτι από αυτήν τη βαθιά μνήμη. Κι η σκέψη ότι κάπου άφησαν κι εκείνοι τα δικά τους «άγια χώματα». Κανείς δεν επιλέγει να ξεριζωθεί· η φτώχεια, οι πόλεμοι και οι εμφύλιες συγκρούσεις για κάθε λόγο –κοινωνικό, πολιτικό, οικονομικό, θρησκευτικό ή εθνικιστικό– σπρώχνουν τους ανθρώπους στη φυγή. Η Ελλάδα υπήρξε και είναι σταυροδρόμι. Πάντα δεχόταν κύματα λαών στα εδάφη της –φυγάδων και κατακτητών. Κι εμείς καμαρώνουμε για ό,τι έδωσε στην ανθρωπότητα. Ομως, αν ο πολιτισμός μας είναι σημαντικός, τούτο οφείλεται και στο πέρασμα των λαών και των πολιτισμών τους. Στο αντάμωμα και στο σμίξιμο
Παρασκευή 2 Σεπτεμβρίου 2016
ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΟ 1922 ΘΑ ΕΛΕΓΕ ΤΟ ΡΗΝΙΩ (Η ΓΙΑΓΙΑΜΟΥ) ΣΤΟ ΔΩΔΕΚΑΧΡΟΝΟ ΞΕΡΟΚΕΦΑΛΟ ΓΙΟ ΤΗΣ ΜΕ ΝΕΥΡΟ ΕΠΕΙΔΗ ΘΑ ΕΙΧΕ ....ΒΑΜΒΑΚΙΑ ΣΤ ΑΥΤΙΑ ΤΟΥ, ΩΣ ΣΥΝΙΘΩΣ ΤΟ ΕΧΟΝ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ, :ΕΛΑ ΒΡΕ ΜΟΥΡΤΑΚ(ΔΕΝ ΕΝΝΟΟΥΣΕ ΜΟΡΤΑΚΙ) ΑΛΑ ΚΑΤ ΑΛΟ ΣΑΝ ΜΑΛΩΜΑ ΕΛΑ ΝΑ ΠΑΣ ΣΤΟ ΜΑΝΑΒΗ ΝΑ ΦΕΡΕΙΣ ΚΙ ΑΛΕΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ ΚΑΙ ΠΙΠΕΡΙΕΣ ΓΙΑΤΙ ΜΑΣ ΠΕΡΙΣΣΕΨΕ ΑΠΟ ΧΘΕΣ ΤΟ ΓΕΜΙΣΜΑ ΚΑΙ ΘΕΛΩ ΝΑ ΜΑΓΕΙΡΕΨΩ ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΕΤΟΙΜΟ ΤΟ ΦΑΗΙΤΟ ΚΑΙ ΝΑ ΦΑΣ ΣΑΝ ΘΑ ΓΥΡΙΣΕΙΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΟΥΛΙΜΠ (ΘΑΛΑΣΣΙΟ ΜΠΑΝΙΟ)!!! Ο ΔΙΚΟΣ ΜΟΥ ΟΜΩΣ Ο ΜΟΥΡΤΑΞ ΠΗΡΕ ΠΡΩΙ ΠΡΩΙ ΤΟΝ ΑΛΑΤΖΑ ΚΑΙ ΠΗΓΕ ΜΕ ΦΙΛΑΡΑΚΙΑ ΓΙΑ ΧΤΑΠΟΔΙΑ ΕΙΠΑ ΜΕΣΑ ΜΟΥ ΑΣ ΤΟ ΑΦΗΣΩ ΤΟ ΠΑΙΔΙ ΝΑ ΧΑΡΕΙ, ΛΙΓΕΣ ΜΕΡΕΣ ΤΟΥ ΜΕΝΟΥΝ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΑ ΘΡΑΝΙΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΠΕΡΙΜΕΝΑ Ο ΜΟΥΡΤΑΞ ΠΟΥΘΕΝΑ ΤΟΝ ΠΕΡΝΩ ΤΗΛΕΦΩΝΟ (Η ΕΞΕΛΙΞΗ ΣΕ ΟΛΟ ΤΗΣ ΤΟ ΜΕΓΑΛΕΙΟ) ΜΟΥ ΛΕΕΙ ΤΩΡΑ ΕΙΜΑΙ ΣΤΗ ΚΑΦΕΤΕΡΙΑ ΚΑΙ ΤΡΩΩ ΠΑΓΩΤΟ ΜΟΛΙΣ ΤΟ ΦΑΩ ΘΑ ΠΑΩ ΓΙΑ ΤΙΣ ΝΤΟΜΑΤΕΣ, ΚΑΝΩ ΠΑΛΗ ΥΠΟΜΟΝΗ ΠΕΡΝΑ ΜΙΑ ΜΙΣΗ ΩΡΑ ΚΑΙ ΠΟΥΘΕΝΑ ΟΙ ΝΤΟΜΑΤΕΣ ΤΟΝ ΞΑΝΑΠΕΡΝΩ ΤΗΛΕΦΩΝΟ ΤΩΡΑ ΜΙΛΑΩ ΣΤΗΝ ΑΘΗΝΑ ΜΕΝΑ ΦΙΛΟ ΜΟΥ ΣΤΟ ΣΚΑΪΠ ΑΡΧΙΣΑ ΝΑ ...ΒΡΑΖΩ ΟΧΙ ΤΟ ΦΑΓΕΙΤΟ ΑΛΑ Η ΑΦΕΝΤΙΑ ΜΟΥ ΕΞΑΚΟΛΟΥΘΩ ΝΑ ΠΡΕΡΙΜΕΝΩ. ΤΗΛΕΦΩΝΩ ΞΑΝΑ ΤΩΡΑ ΠΑΩ ΝΑ ΠΑΡΩ ΕΝΑΝ ΣΑΛΑΤΖΑ ΑΠΟ ΕΝΑ ΜΑΓΑΖΙ ΓΙΑΤΙ ΜΑΖΙ ΜΕ ΤΟ ΔΟΛΩΜΑ ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΤΑΠΟΔΙ ΜΑΣ ΤΡΑΒΙΞΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΣΑΛΑΤΖΑ ΚΑΙ ΕΓΩ ΤΟΝ ΧΡΙΑΖΟΜΑΙ ΤΟ ΑΠΟΓΕΥΜΑ. ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΟΙ ΝΤΟΜΑΤΕΣ ΗΡΘΑΝ ΣΤΙΣ ΔΥΟ Η ΩΡΑ ΟΤΑΝ ΗΡΘΕ Ο "ΜΟΥΡΤΑΞ"..... ΚΑΤΑΚΟΥΡΑΣΜΕΝΟΣ ΝΑ ΒΑΛΕΙ ΤΟ ΜΑΓΙΩ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗ ΘΑΛΑΣΣΑ ΤΩΡΑ ΑΚΟΜΑ ΚΟΛΥΜΠΑΕΙ ΤΟ ΦΑΓΕΙΤΟ ΒΡΑΖΕΙ ΚΙ Ο ΜΟΥΡΤΑΞ ΑΜΑ ΘΑ ΕΡΘΕΙ ΘΑ ΜΟΥ ΦΑΕΙ Τ ΑΥΤΙΑ ΕΓΩ ΠΕΙΝΑΩ ΕΓΩ ΠΕΙΝΑΣΑ ΘΕΛΕΙ ΒΡΕΓΜΕΝΗ ΣΑΝΙΔΑ ΣΤΟ.... ΑΝ ΤΟΥ ΤΗΝ ΕΔΕΙΝΑ ΤΙ ΓΙΑΓΙΑ ΘΑ ΕΙΜΟΥΝ!!!!!!!!!!! ΓΙΑ ΦΕΪΣ ΟΥΤΕ ΛΟΓΟΣ ΤΩΡΑ ΞΑΔΙΑΣΑ ΠΟΥ ΘΑ ΛΕΓΕ ΚΑΙ ΤΟ ΡΗΝΙΩ Η ΓΙΑΓΙΑ ΜΟΥ
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)